Definicja cRPG - seria Ultima

Należy pamiętać, że ówczesne erpegi różniły się znacząco od ich współczesnych odpowiedników. Nie posiadały tak dynamicznej akcji jak tytuły znane z automatów arcade tamtej epoki, były też o wiele bardziej skomplikowane jeżeli chodzi o sterowanie i rozgrywkę od gier przygodowych. Zmieniło się to wraz z premierą największego dzieła popularnego Lorda Britisha. Mowa oczywiście o wydanej na Apple II w 1980 roku pierwszej części popularnej serii - Ultima: The First Age of Darkness.

Ultima: The First Age of Darkness

Największą zmianą wprowadzoną w stosunku do Akalabeth było wykorzystanie grafiki typu tile-based, czyli opartą o siatkę z polami przedstawiającymi góry, las czy miasto. Zajmowała przy tym mniej miejsca w pamięci komputera, co umożliwiało stworzenie większych - i bardziej kolorowych - lokacji.

To właśnie na rozległość świata była jedną z najbardziej wychwalanych elementów gry, obok rozbudowanej fabuły zabierającej gracza w podróż rozpoczynającą się w średniowieczu, a kończącą w odległej przyszłości. Żadna inna gra tamtego okresu nie łączyła walki na miecze z statkami kosmicznymi. Ambicje gry nie kończyły się na wykreowaniu wielkiego świata. Gra rezygnowała również z systemu wpisywanych komend na rzecz prostszej i bardziej intuicyjnej obsługi za pomocą przycisków klawiatury, szczególnie przydatnej przy sekcjach zręcznościowych, jak walka w przestrzeni kosmicznej.

Fabuła stanowiła niejako kontynuację wydarzeń znanych z World of Doom, opowiadając dalsze losy znanych postaci. Tym razem celem gracza było odnalezienie i zniszczenie klejnotu mocy Mondaina, za pomocą którego czarnoksiężnik zniewolił krainę o wdzięcznej nazwie Sosaria. Pomimo podobieństw w założeniach tych dwóch gier, gameplay Ultimy był o wiele bardziej złożony: przykładowo, gracz miał możliwość okradania sklepów, dzięki czemu w początkowej fazie stawał się praktycznie niezwyciężony.

Ultima II

Kolejne części, czyli wydana w 1982 Ultima II: Revenge of the Enchantress i Ultima III: Exodus z 1983 roku stanowiły naturalne rozwinięcie idei pierwowzoru, jednocześnie wprowadzając ogrom nowości.

Ultima II, podobnie jak pierwsza gra łączyła elementy fantasy i sci-fi za pomocą podróży w czasie. Rolę głównego złego grała tym razem Minax, uczennica Mondaina, która dzięki technologii zdobytej w odległej przyszłości stała się zagrożeniem dla samej czasoprzestrzeni. Jeszcze rozleglejsza niż „jedynka”, posiadała także znaczną liczbę błędów, z których kilka zmuszało wręcz do rozpoczęcia rozgrywki od nowa.

Winą za ten stan rzeczy obarczany był ojciec serii, którego kontakty z wydawcą - tym razem Sierrą On-line - nie układały się tak dobrze, jak z California Pacific Computer Co. Przyczyną tego miał być brak tantiem dla Garriotta za wersję gry na IBM PC.

Ultima III

Podtytuł części trzeciej, Exodus, okazał się wróżebny, jeżeli chodzi o sytuację w studiu developerskim. Lord British opuścił Sierrę i założył własne studio - Origin Systems. Powstała tam Ultima III okazała się tytułem dużo lepszym od „dwójki”. Tym razem gracz walczył z Exodusem, potomkiem Mondaina i Minax.

Usprawnieniu poddana została mechanika rozgrywki - tym razem gracz sterował całą grupą postaci, walki odbywały się na osobnym ekranie i wymagały taktycznego podejścia, a miasta „ożyły” dzięki wzbogaceniu wątku przygodowego i konieczności rozmów z większą ilością NPC.

Całość historii była o wiele bardziej spójniejsza, a to za sprawą rozbudowanego wątku fabularnego i braku „bezcelowych” lochów. Rozwiązania wprowadzone w tej części przyjęły się zarówno na Zachodzie, jak i w Japonii, co szczególnie dobrze widać na przykładzie takich serii jak Final Fantasy i Dragon Quest (ale o tym później). Ultima III okazała się olbrzymim sukcesem, trafiając nawet na tak „erpegoodporne” platformy, jak NES.

Następnie: Definicja cRPG: seria Wizardry

Powrót do spisu treści: Małe kompendium RPG